Ready to launch

Gisteren was inderdaad zoals we verwacht hadden; veel regen, een paar lichtflitsen en enkele winkels. De eerste stop was bij een flea market. Op de een of andere manier hadden we ons daar erg veel van voorgesteld, maar het bleek een dikke tegenvaller. De ruimte was enorm, maar de spulletjes die men verkocht waren waardeloos. De nieuwe bazaar van Almere biedt nog meer diversiteit. Daarna zijn we nog naar wat andere winkels geweest, waaronder de Best Buy (Mediamarkt in het klein), de Dollar Tree (Euroland) en uiteraard de Walmart (Walhalla). We zijn in elk geval voor al onze doelen geslaagd en hebben zelfs wat kadootjes op de kop kunnen tikken. De rest van de dag hebben we in de villa doorgebracht. Lekker naar de Top2000 luisteren, beetje kletsen, pannenkoeken eten en zwemmen in de regen. Het lijkt wel vakantie!

Voor vandaag hebben we verschillende plannen gehad, maar toen ik vandaag aan San vroeg wat hij nou echt nog wilde zien nu we nog hier zijn, kwam  'Cape Carnaval' naar boven. We hebben dus koers gezet naar Merrit Island en daar is de dag doorgebracht.

We begonnen in het Kennedy Space Center met een tour naar de Atlantis Spaceshuttle. Geen idee wat we ons erbij voor moesten stellen. Ik wist het stiekem al wel, doordat ik verslagen van anderen had doorgespit, maar ik heb mijn mond gehouden voor San. We liepen een gebouw binnen en kwamen na wat gangen in een rij te staan. Niet bij nadenken en gewoon aansluiten. Na een tijdje werden we een ruimte ingeleid waar een korte film vertoond werd over het ontstaan van de spaceshuttle. Daarna openden de deuren van het theater, waar op alle muren en het plafond een film van  een ruimtevlucht werd vertoond. Het was geen 3d, maar het leek echt alsof je erbij was. Op het eind van de film, terwijl er bombastische muziek speelde, zag je de neus van de Atlantis. En dan opeens gaat het doek open en sta je oog in oog met de echte shuttle. Ik hoef niet te vertellen dat alle haren op ons lijf recht overeind stonden. Zo onwijs indrukwekkend was het. We konden om de shuttle heen lopen en hem vanuit alle hoeken bekijken.

Intussen waren we in een soort museum terecht gekomen met heel veel interactieve voorstellingen. Ontzettend interessant om zelf te ondervinden hoe de astronauten werkten en leefden in zo'n kleine ruimte. Op San maakte vooral de memorial wand veel indruk. Daarop stonden de 'mislukte'  launches beschreven. Aan het eind van alle expositieruimten kwam zowaar een attractie te voorschijn. We moesten de tas in een kluisje stallen en mochten in de rij gaan staan. Hier zouden we gaan ervaren hoe het is om gelanceerd te worden. En dat ìs een ervaring! Gelukkig geen beeldmateriaal beschikbaar, want geloof me, alle vetkwabben zijn in beweging geweest door de krachten die gesimuleerd werden. Zelfs die van San, en zoveel heeft hij er niet!

Helaas hadden we geen tijd meer om een tour te maken naar de lanceerplatforms, maar ook zonder dat heeft dit bezoek heel veel indruk op ons gemaakt. Niet verwacht en toch gebeurd!

Het werd tijd om iets te eten en aangezien we geen zin hadden om een eeuwigheid te wachten in KSC, zijn we richting Titusville gereden. Daar ontdekten we een MacDonalds die een award verdiend voor meest chagrijnige bediening. Dat zijn we zo niet gewend van de Mac that serves with a smile. Maar misschien hebben ze die slogan inmiddels afgeschaft. Hoe dan ook, de burgers smaakten prima en de eggnog (jawel, nummer twee!!!) ook.

Via een andere brug bereikten we Merrit Island weer. Omdat we wat tijd over hadden, zijn we een scenic drive gaan doen. De Black Point Wildlife Drive is onderdeel van de Merrit Island National Wildlife Refuge en belooft veel wildlife. We zagen inderdaad heel veel wildlife, waaronder twee alligators. Een hele grote en een kleintje. Die laatste zat een eiland verder dan de eerste. Vast net uit huis gegaan. Het laatste deel van de route moesten we wat sneller rijden, want om half zes werden we verwacht bij de Haulover Canal Launch.

Daar aangekomen stond de rest van de groep al klaar met de peddels in de hand. Juist ja! Peddels! We gaan met een kayak varen! De tour die we hebben geboekt heet de Comb Jelly Bioluminescent Tour en houdt in dat we in het donker op zoek gaan naar lichtgevende kwallen. Het is maar waar je voorkeur naar uit gaat...

Het is een geweldige ervaring om in het donker te kayakken in deze omgeving. Om de kwallen te kunnen zien, moesten we dicht langs de oever varen, maar laten aan diezelfde oever nou levensgevaarlijke alligatoren liggen te slapen! Dat maakt het ietsiepietsie te spannend voor ons. We blijven op veilige afstand en zien ook vanaf daar de wereld aan lichtgevende kwallen. Ze kleuren groen en geel en lichten op als ze aangeraakt worden. Echt bizar!

Na twee uur peddelen, komen we weer veilig terug bij de launch ramp en kunnen we weer iets doorstrepen op ons lijstje. Wat een beleving weer! Dat we dit toch mee mogen maken samen. We boffen echt en dat beseffen we heel goed. Vanmorgen hadden we het nog best zwaar. We missen ons hondje en ons huisje, maar door de ervaringen van vandaag, zien we alles weer een beetje in perspectief. Nog een paar dagen genieten dus!

Via deze weg wensen we iedereen een geweldige jaarwisseling en een GELUKKIG 2014. Maakt niet uit waar en met wie je bent. Geniet, dat doen wij ook!

In de busch busch

Vandaag gaan we eindelijk naar Busch Gardens. Van te voren, bij het maken van de planning, was BG steeds het stiefkind. De trip is toen al ikweetniethoevaak heen en weer geschoven en zelfs toen we hier zaten hebben we het weer voor ons uitgeschoven. En waarom? Omdat we er een stukkie voor moesten rijden en dat dat planmatig een hele toer leek.

Wat een onzin achteraf; het is vanaf hier maar een half uurtje langer dan naar de parken in Orlando. En het park zelf is dat halve uur extra rijtijd meer dan waard! Het is een combinatie van een attractiepark en een dierentuin. De thematisering bestaat uit allemaal Afrikaanse landen en hun flora en fauna en is tot in detail uitgewerkt.

We beginnen onze dag in een wachtrij van 90 minuten en dat is de standaard wachttijd. Het is niet anders. We kunnen ons er maar beter aan overgeven en genieten van het mensen kijken. Dat diezelfde mensen ons ook staan te bekijken is daar inherent aan, maar voor mijn gemoedsrust niet altijd even goed. Hoe dan ook, we hebben ons door de wachtrijen heengewerkt en werden beloond met razendsnelle ritten in fantastische achtbanen.

Iedere achtbaan die we doen, bestempelen we meteen als de beste en de achtbaan waarmee we eindigen, de SheiKra, komt dan ook op de eerste plek uit. Wat een geweldig ding is dat. Je zit met acht man op een rijtje en hangt tot twee keer toe recht naar beneden, voordat de achtbaan zich met een bloedgang naar beneden stort.

We zien een heleboel dieren en zijn vooral onder de indruk van de orang oetangs en de leeuwen. Wat een machtige beesten zijn dat! Ook maken we een rit met het treintje (jawel, de eerste deze vakantie!!!) over de Serengeti Plain. Daar zien we onder andere giraffes, zebra's en neushoorns.

Rond een uur of zes duiken we een restaurant in, waar je onbeperkt pizza en pasta kan eten. We nemen een paar stukken pizza, maar zitten heel snel vol. Niet normaal meer hoeveel kaas ze er hier op gooien! Na het eten moeten we eerlijk aan elkaar toegeven dat we helemaal stuk zitten. Dat lange wachten steeds nekt je enorm. Dus lopen we langzaam naar de auto terug en rijden weer naar Davenport.

Voor morgen wordt er in heel Florida prutweer verwacht. Onweersbuien en regen. In een park lopen is dan niet ideaal en ook de natuurtrips die we nog op de verlanglijst hebben staan, doen we liever met droog weer. Dat wordt dus morgen weer een dag winkelen en rondtouren met de auto. Maar nu eerst lekker slapen. We zijn kapot!

Bbbbibberen in Ffffflorida

De reden dat we vannacht op een andere plek hebben geslapen, is dat we om 6.30u paraat moesten staan bij de boot van Capt. Mike. Door vlak in de buurt te slapen, konden we de wekker op half zes zetten in plaats van half vier. Goede reden dus!

Om half zes gaat dus inderdaad de wekker en we springen er meteen uit om voor de deur een sigaretje te roken. We zijn vergeten een foto te maken, maar dit is dus echt zo'n motel als uit de film. Alle deuren op een rijtje en een parkeerplekkie voor je deur. We doen een simpel ochtendtoilet en halen een bak koffie bij de receptie. Ik jat meteen wat muffins mee voor later op de dag. Is natuurlijk niet echt jatten, maar voelt wel een beetje zo.

Bij de pier aangekomen zien we bij één gebouwtje licht branden en we lopen er op de gok heen. Gelukkig, op de gevel staat in piepkleine letters dat Capt. Mike hier ook recideert. We worden hartelijk ontvangen en meteen weer naar buiten gestuurd om de auto te verplaatsen en allebei een plas te doen. Zodat ze zeker zijn dat je niet in je wetsuit piest. Alsof wij dat zouden doen... ahum!

Na een snelle peuk en plaspauze, installeren we ons voor een groot scherm, waar we twee verplichte informatiefilms kijken. Je mag een heleboel niet, maar het meest bizarre vinden wij toch wel dat je niet eens je initialen in de Manatees mag kerven. Heel flauw!

Capt. Mike blijkt Rick te heten en hij neemt ons mee naar de boot. Hij vertelt leuke anekdotes terwijl we naar de eerste dropzone varen. En dan liggen we opeens in het water. Ik hoor Rick achter me: "To your left ma'am, to your left!" En verdomd: als ik me naar links draai zie ik opeens een gigantische manatee opdoemen. San en ik raken elkaar een beetje kwijt, maar het blijkt later dat we allebei heel veel verschillende beestjes hebben kunnen aaien. Doordat er erg veel manatees zwemmen en het ook een beetje regent, is het water erg troebel. Dat is heel erg jammer, want normaal is het hier dus kristalhelder. Mag ook wel in Crystal river.

Na ongeveer een uurtje worden we terug op de boot geroepen en krijgen we van Rick een bekertje warme chocoladewater te drinken. Daar zij we erg blij mee, want het is ijs- en ijskoud zo uit het water. Rick blijkt nog een verrassing in petto te hebben. Bij een andere spring, een stuk verderop, zijn een heleboel manatees gespot, dus hij zet koers naar de andere kant van de bay. Daar besluit Sander dat hij het koud genoeg heeft. Hij wil er niet meer in. Ik ben er nu toch, dus plons het water weer in. En ik word meteen benaderd door twee dikke koeien. Deze hebben een hele tijd liggen slapen denk ik, want ze zitten onder de algen. Heel apart gevoel. Na een tijdje knuffelen, zwemmen ze weer door en hoewel ik heel erg mijn best doe als een lijk door het water te drijven, komt er geen eentje meer mijn kant op. Vanaf de boot heb je wel een goed zicht op alle zeekoeien, dus ik klim snel weer aan boord om daar verder te kijken. San helpt me uit mijn koude natte pak en van Rick krijg ik nog een beker warm chocoladewater. 'Best hot chocolate in the world' Nou... dan heeft hij vast nog nooit van Nesquick gehoord. Ahum! Maar als je vingers lijkbleek en je lippen paars zijn, is alles lekker, dus ik drink het toch maar op.

Als iedereen weer op de boot is, varen we weer terug naar het dock. We komen ook nog langs de vakantievilla van John Travolta die zelf nog geen vijftig kilometer verderop woont. U ziet, het kan altijd decadenter!

Doordat we het zo ontzettend koud hebben, is de zin om nog iets anders te doen een beetje verdwenen. We zetten dus in de auto de verwarming op vol en racen naar onze villa. En daar zitten we nu op ons gemakkie te chillen. Morgen pakken we de draad weer op en gaan we naar Busch Gardens. De dagen daarna hebben we ook redelijk uitgestippeld, want als we niks plannen, hangen we hier de ganse dag bij het zwembad rond. Hoewel dat ook vakantie is, hebben we nog steeds een verlanglijstje, waar te weinig streepjes opstaan.

Oh, over lijstjes gesproken: Ons lijstje met bellen is bijna vol! Nog maar twee bellen krassen en we hebben de volgende vakantie binnen!!!!

The day after

De day after blijkt voor mij inderdaad d-day after te zijn. Ik ben middenin de nacht opeens klaarwakker en kom niet meer in slaap. Ik skype wat met Odoornerveen en dat is een leuke afleiding. Sander is iets minder blij met mijn telefoontje... hij wordt wakker omdat ik te hard lach. Oeps! Gelukkig valt hij snel weer in slaap. Na een flinke slaapmuts probeer ik het ook nog maar een keer en als ik rond een uur of negen wakker word, weet ik dat het gelukt is. San is dan al een tijdje op en heeft zich al voorbereid op een wijziging in de plannen. Hij kent me te goed. Middenin de nacht wakker zijn heeft bij mij vaak de oorzaak dat ik te veel gevergd heb van mezelf en dat ik mentaal moet bijtanken. Dat blijkt inderdaad zo te zijn.

We besluiten Busch Gardens uit te stellen en voor een kano-avontuur in Ocala NF te gaan. Helaas kennen we mij op dit punt dan weer niet zo goed, want zo opeens de plannen omgooien zorgt alleen maar voor extra stress. Met een stevige hoofdpijn als gevolg. Natuurlijk hebben we geen pijnstillers meegenomen. De wereld aan kalmeringspillen, maar niet één ibuprofennetje heeft de weg naar de toilettas gevonden.

Ook zeep waren we vergeten mee te nemen en dat merkte ik toen de wc verstopt zat en ik, bij gebrek aan een ontstopper, met mijn hand de weg naar het riool vrij moest peuteren... Hoewel in onze familie de meeste poepverhalen voor grote hilariteit zorgen, kan ik er vandaag niet zo om lachen. Misschien over een tijdje, als de strontgeur van mijn handen af is!!!!

Vol goede moed had ik mijn lenzen ingedaan, maar tot overmaat van ramp trek ik ook nog mijn lenzenpotje kapot en kan ik ze dus niet meer uit doen. Dus vertrekken we eerst maar naar de Walgreens hier in de buurt voor de nodige boodschappen. San vindt een pot met enorme Aleve ampullen en ik neem er meteen 1 van in. Binnen een kwartier voel ik de hoofdpijn wegtrekken.

Weer terug bij de villa werd ik naar mijn bed gebonjourd en daar heb ik een paar uur lekker liggen pitten. San heeft zich intussen vermaakt met het luisteren naar de Top2000. Elk jaar luisteren we daarnaar en horen we hoe mensen uit afgelegen oorden genieten van dit stukje Hollands vermaak en nu begrijpen we precies wat die mensen ervaren.

Om kwart voor vier hebben we de auto ingeladen en zijn we vertrokken naar Crystal River. Tijdens de rit zagen we Florida op een heel andere manier. Wie zegt dat het hier plat is, heeft nooit goed om zich heen gekeken. Er zijn hier wel degelijk heuvels! En ook een heleboel grote, dikke bomen met rare slierten eraan. Geeft een beetje het idee van een treurwilg, maar dan anders. Tja, moeilijk uit te leggen. Wij vinden het er maar onheilspellend uit zien.

In Crystal River aangekomen, rijden we eerst naar het hotel om in te checken. Dat ging prima. We verbleven in de Econolodge voor een schijntje. Het motel krijgt veel slechte recensies, maar wij vinden dat onterecht. Het was schoon en van alle gemakken voorzien. Wat verwacht je dan nog meer van zo'n goedkoop motel voor een nachtje. Er was een zwembad en simpel ontbijt. Prima voor ons dus.

Nadat we de spullen op de kamer hadden gedumpt, zijn we weer in de auto gestapt om iets te gaan eten. Wel grappig om dit een keer te ervaren. Er zijn dus mensen die dit drie weken lang zo doen. Elke dag naar een ander hotel sjezen en dan hapsnap uit eten te gaan. Niks voor ons, dat hebben we meteen al door. Als wij uit eten gaan, willen we gewoon op ons gemakkie zitten. Hier kregen we de doggiebags al aangereikt voor we klaar waren met eten. Of we even op wilden schieten... Maar ja, we zaten dan ook in het populairste restaurant van de stad: Cody's.
Het eten was trouwens prima en toen ik een  Margarita bestelde, kreeg ik er prompt twee voor mijn neus; happy hour!!

Terug in het motel, waar trouwens ook gewoon wifi was, ben ik meteen mijn bed ingedoken. Twee margaritas in drie kwartier hakken er behoorlijk in! San heeft lekker zitten facebooken. Net zolang totdat zijn batterij het opgaf en toen heeft hij zich naast mij gewurmd.

NB: geen foto's gemaakt vandaag

Kerst in het water

Voor deze eerste kerstdag hebben we iets speciaals gepland: We gaan een dag op ontdekking in Discovery Cove. Alles is verzorgd, van de handdoeken tot het eten. Het heeft een flinke cent gekost, maar al van te voren wisten we dat het de moeite waard zou zijn. Hoe zeer het de moeite waard was, ontdekten we al heel snel.

Bij het inchecken kregen we een personal ID en daarop stond de tijd voor onze eerste afspraak. Om 9.10u moesten we ons melden bij de Starfish Cabana zodat we samen met onze tourguides Melissa en Melissa (lekker makkelijk) de Dolphin Lagoon konden betreden. De naam zegt het al: hier gingen we kennismaken met dolfijnen!

Nadat we de vijftigjarige Lester mochten aaien, werden 'The Netherlands' als eerste meegenomen het diepe water in. Voordat we er erg in hadden kreeg 'Mr. Netherlands' de eer om als eerste een stuk met Lester te zwemmen. Geloof het of niet, maar je kon Sander horen giechelen tot in Miami. Zo gaaf vond hij het. Daarna mocht 'Mrs. Netherlands' en wow, wat was het speciaal. Je houdt de dolfijn vast aan zijn rugvin en een van zijn zijvinnen en voor je het weet trekt hij je mee door het water. Daarna was het tijd voor een knuffel. Als we het beestje op een bepaalde manier vastpakten, gooide hij zijn staart omhoog en zijn kop uit het water. Alles voor de foto, hihi.

Na deze fantastische ervaring kwam Hurley naar ons toe zwemmen. Hurly was pas drie jaar oud en heel speels. We mochten hem zelfs een kusje geven. Geweldig! De trainers vertelden heel veel over de dolfijnen en alleen hen observeren vonden wij al een kadootje. We leerden wat commando's van ze en mochten de dolfijnen zowaar laten opspringen.

Na dit avontuur hadden we heel even de tijd om bij te komen, voordat we ons moesten melden bij onze volgende afspraak bij Sea Venture. We kregen een korte instructie en na afloop zei de gids tussen neus en lippen door dat we een exam moesten doen. Flapuit Ien roept natuurlijk meteen "Say What?" Nou, dat heb ik geweten, ze hebben me er flink mee gepest. Hij zei: "Don't pass it and you'll have to leave immediately". Jaiks!

Na de ontspannen instructie verzamelden we ons bij de waterkant en werd er gevraagd wie als eerste wilde. De man naast me, we noemen hem maar even 'Mr. Netherlands' geeft me een duw en voordat ik het weet sta ik op het trappetje en krijg ik de zuurstofhelm op mijn hoofd gedouwd. En bedankt San!

Er was gezegd langzaam af te dalen, in verband met het drukverschil. Dat was ik alleen even vergeten. Flink gapen en slikken dus. Beneden aangekomen heb ik met open mond om me heen staan kijken. Zo gaaf, om me heen zwommen vissen in alle soorten en maten. De guide vroeg me of alles goed was en het eerste wat ik doe is mijn duim opsteken. Oeps, toch nog gezakt voor het examen!

Sander werd na mij te water gelaten en we genoten van elkaars blije gezichten. De drie guides waren heel geduldig en lieten van alles zien. Ze vertelden ons dingen met behulp van een soort schrijfbordje. We mochten ook twee krabben vasthouden. Dat voelt echt heel bizar.

Na deze geweldige tour was het tijd om te lunchen. Dat was, net zoals het ontbijt, keurig verzorgd. Sander genoot van een enorme hamburger, maar ik moest zijn gebakje op eten. Wat een straf weer.

Op het terrein was ook een groot gedeelte waar je 'vrij' mocht zwemmen tussen apen en vogels. We hebben op ons gemak een hele ronde gemaakt en zijn een eeuwigheid blijven plakken bij de otters. We deden verwoede pogingen om hun kop op de foto te krijgen, want dat zou wel het ultieme souvenir voor mama Els zijn. Helaas, die krengen waren letterlijk watervlug. Steeds knipten we te laat. Maar wat een prachtig gezicht ook weer!

Als laatste zijn we gaan snorkelen in het Grand Reef. Daar zwommen we tussen dezelfde vissen als waar we eerst tussen gewandeld hadden. We kregen er geen genoeg van, vooral van de roggen. Doordat we ze eerder deze week in SeaWorld al hadden aangeraakt, durfden we dat nu ook. Tenminste, bij de kleintjes dan. Er waren ook een paar hele grote en die lieten we toch maar met rust. Na anderhalf uur kwamen we bibberend het water uit en was het tijd om op huis aan te gaan.

We genoten nog van een laatste drankje en zeiden toen met grote, stralende lachen op ons gezicht dankjewel tegen iedere medewerker die we tegen kwamen. Het mag duidelijk zijn dat dit een wereldervaring was. Precies wat we nodig hadden allebei. De rust die we ervoeren tijdens het snorkelen houdt ons allebei ook nu nog in zijn greep.  

How the Grinch stole Christmas

Om half zeven gaat de wekker en we springen vrolijk uit ons bed: vandaag gaan we naar Harry Potterrrrr!!! We zijn zo bezig met de dag die voor ons ligt, dat we spontaan onze ochtendduik vergeten. Nog voor achten zitten we in de auto en geven we een dot gas richting Universal.

Onderweg komen we een publix tegen en omdat we toch zo mooi op tijd zijn, halen we daar eerst nog wat boodschapjes. Als we bij de kassa staan, zegt San: "Oh kijk, er is een speciale tassenvulmedewerker, net als in de film." En inderdaad, onze boodschapjes worden door de kassamedewerker aan het tassenvulmannetje gegeven en hij stopt alles in tassen voor ons. Ik bedank hem vriendelijk en wil weglopen, maar daar wil het mannetje niets van weten. "I'll take them to you car, that's part of the publix service" Nou goed, als hij dat graag wil, wees mijn gast! Sander begint achter me meteen te mopperen dat ik het niet kan maken om die man met onze boodschappen te laten sjouwen. Hij voelt zich er onwijs opgelaten bij. Ik vrees dat we dus niet vaak meer naar een publix zullen gaan...

Om exact negen uur rijden we de parking van Universal op. We besluiten toch weer voor de prefered parking te gaan en hier in Universal is dat duidelijk geen overbodige luxe. We staan onwijs dicht bij de ingang van het hele gebeuren. Voordat je in de parken komt, loop je over de Citywalk. Dat is het uitgaansgebied van de Universal parken. Op de Citywalk is het al zo gigantisch druk dat je voetje voor voetje vooruit moet schuifelen. Daarna splitst de weg zich, de ene kant gaat naar Islands of Adventure en de andere kant naar Universal Studios. Wij gaan naar Islands of Adventure en zien tot onze schrik dat bijna iedereen die kant op gaat. Via een soort Universal fansite was ik hierover al ingelicht, maar toch hoopte ik dat het wel mee zou vallen.

Van diezelfde site haalde ik een compleet stappenplan, met daarin de perfecte route om alle attracties in een dag te kunnen doen. De eerste attractie volgens onze planning is The Incredible Hulk en tot nu toe loont de planner zich: een wachttijd van 10 minuutjes! We gooien onze spullen in een kluisje, want je mag niks meenemen de achtbaan in. De kluisjes hier zijn behoorlijk veel kleiner dan in SeaWorld. Met moeite krijgen we de rugzak erin gepropt. En dan hop, de attractie in. Tien minuten is precies de tijd die je nodig hebt om de weg naar de karretjes te bewandelen. Geen wachtrij dus. Perfect!! We laten ons een plekje toewijzen (ook hier gaat dat dus zeer gestroomlijnd) en snoeren ons vast. Het karretje komt langzaam in beweging en we beginnen te klimmen. Wie wel eens in een achtbaan heeft gezeten, weet dat het eerste stuk vaak een takeling is. Daar gingen wij dus ook van uit. Niets is minder waar. Halverwege de klim worden we opeens vooruit geschoten!!! Bizar, maar zo gaaf! De ene looping na de andere volgt en er lijkt geen eind aan de achtbaan te komen. Dit is zonder twijfel de gaafste achtbaan die wij tot nu toe hebben gedaan.

We halen de tas uit het kluisje en gaan verder het park in. Een aantal typische kermisattracties slaan we over en zo staan we na Spiderman, een hele spannende 3D-baan, opeens in Jurassic Parc. De thematisering hier is veel verder doorgetrokken dan in LA en we wanen ons echt op het eiland. Zeker omdat we net alle films hebben gekeken. Helaas is er maar 1 attractie echt de moeite waard voor ons en die is dan wel weer exact hetzelfde als in LA. Maar hij blijft leuk!

We komen erachter dat we door alle overgeslagen punten extreem ver voor liggen op schema en we zullen ons dus in de drukste periode richting Wizarding World of Harry Potter moeten begeven. Daar is het dus letterlijk over de hoofden lopen geblazen. Ik was er al op voorbereid, maar Sander weet niet wat hij ziet. Mensen staan hier gewoon in de rij om een winkel in te kunnen. Bij een drinktentje kan je Butterbeer kopen en daar staat ook een enorme rij. Voor mij is dit een must, dus we willen aansluiten in de rij. Maar dan komt er opeens een serveerster aan gelopen die ons aanbiedt om het drankje voor ons te halen, zodat wij niet in de rij hoeven. Graaaag! Het butterbeer is een beetje vreemd, maar wel lekker. Letterlijk. Een soort zoete rivella met een laag schuim erop die nog het meest doet denken aan het resultaat van een tonic/baileys mengsel.

Het is echt fantastisch om in de wereld van Harry Potter rond te lopen; we zien de auto van de Wezels, de vuurbeker, de toverstokjeswinkel, een snoepwinkel met smekkies in alle smaken en ook een restaurant dat helemaal in HP stijl is aangekleed. Daar wil ik graag eten, dus, gekken als we zijn, gaan we zelfs daarvoor in de rij staan wachten. De drie grote attracties hier zijn zeker de moeite waard om in te gaan, maar de wachttijd voor Hogwarts is wel extreem. We hebben in totaal een uur gewacht voor we daarin konden, maar ohohoh, wat was het gaaf!

Na vier uur tovenarij houden we het voor gezien en wandelen we richting Seuss Landing. Daar zien we eindelijk de eerste 'kerst' tevoorschijn komen. Logisch natuurlijk, want hier woont The Grinch en die heeft Kerst immers gejat. Dat verklaart dat we in de rest van het park niet doorhadden dat het toch echt Christmas Eve is vandaag. We bekijken de show van Grinch en komen helemaal in de kerstsfeer. En inderdaad, voor de oplettende lezer: ze zongen het liedje hoor!

Tegen zes uur kwamen we uitgeput bij de auto terug. Het was een topdag zo. En die topdag wordt nog een beetje topper. Jaja, dat kan natuurlijk niet, een top is een top, maar denk er dan nog maar wat bovenop. Enfin, de dag wordt dus getopt met een heuse eggnog milkshake van de Mac. En die is lekker! Doet me denken aan die advocaatvla die je vroeger had. Deze moeten ze in NL ook op het menu zetten. Vlak bij ons huis is ook een Mac, dus ik heb zo het gevoel dat ik er nog wel eens eentje kan proeven.

Totally Loss komen we terug bij de villa. Ik duik dapper nog een keer het zwembad in en San leeest alle kerstwensen op facebook. Wij wensen vanuit Florida iedereen een hele fijne kerst en alvast een happy who year!