Where are you Christmas?

De dag begon om vijf uur. Tenminste, voor mij dan; voor Sander was het al vanaf kwart over twee wachten tot we op pad konden gaan. Hij heeft zijn tijd nuttig gebruikt door al zijn fb-spelletjes voor het laatst te spelen. Dat zal wel afkicken worden voor hem.

Onderweg naar de trein kregen we als afscheidskadootje een flinke bui over ons heen. En daar loop je dan in je zomerjasje. De reis naar Schiphol verliep verder prima en na een laatste sigaretje in de buitenlucht, gingen we op zoek naar de vertrekhal. Daar aangekomen kwam de eerste van vele 'eerstekeertjes' deze dag: we mochten inchecken bij een computer.  Sander deed het typewerk en ik rommelde als een malloot in de handbagage, want ik was even vergeten wat je allemaal nodig hebt daarvoor. Enfin, onze tickets rolden er keurig uit en we mochten in de rij gaan staan voor de volgende eerstekeer: zelf je koffers inchecken. Dat verliep op zich prima, ware het niet dat we zo'n tien minuten hebben staan klooien om de sticker los te krijgen van zijn achterkant. Gelukkig kwam er een lieve stewardess die ons vertelde dat er niets af te pulken viel. Stond verder ook niet met koeieletters op het scherm, dus het schaamrood stond ons op de kaken. De mensen achter ons stonden te gniffelen... zij hadden ooit hetzelfde probleem gehad.

Het boarden zou om negen uur beginnen, dus we konden nog mooi even naar de Mac voor een ontbijt. Vooral San was erg blij dat hij wat warms in zijn buik kreeg. We waren keurig op tijd bij de gate en daar had ik een eerstekeer: gefouilleerd worden. Hihi, dat kietelt!

Eenmaal aan boord viel San al snel in slaap en ik ben op mijn gemak de complimentary films gaan kijken. Kerstfilms natuurlijk. Waaronder 'the Grinch'. Perfecte voorbereiding op de bezoeken aan Universal. Ik ontdekte dat één van mijn favoriete kerstsongs uit deze film komt, dus ik ben zeer benieuwd of die ook uit de luidsprekers in Universal zal knallen. Het eten was prima en ik kreeg meer drinken dan ik op kon. Delta is goedgekeurd!

In Atlanta troffen we een nogal norse immigrations officer die maar bleef dooremmeren dat onze reis hem zo kostbaar leek. Ik probeerde hem nog onze Euroshopper-tactiek uit te leggen, maar hij vond het maar verdacht. De bagagecheck was weer minimaal, ze keken alleeen of we ons formuliertje wel hadden ingevuld. En dat hadden we. Uiteraard weer nadat ik door de handbagae moest spitten, want ook hierbij was ik vergeten welke informatie je bij de hand moet hebben. We lijken wel groentjes!

De vlucht naar Orlando was in een poep en een scheet (snif... Oma...) voorbij. San sliep nog heel eventjes en ik genoot van het uitzicht.

Het volgende eerstekeertje was bij de balie van Alamo. We hadden van te voren uitgebreide instructie gekregen om overal No op te zeggen en gelukkig troffen we een medewerker die dat voor een answer took. Behalve dan dat hij nog wel even benadrukte dat een Fiat500 hier veel kleiner is. Grappig, ik dacht dat in Amerika alles juist groter was. We konden kiezen uit een lange rij compacte auto's. Die zouden in onze termen gewoon huge heten. San koos een Ford Focus en als je een Pinda gewend bent, is er niets compacts aan te ontdekken!

Bij het Welcome Center waren we zo klaar. Handtekeningen zetten, papieren in ontvangst nemen en op pad maar weer. Dit keer richting de Walmart. We kregen meteen een mooie tour door Kissimmee en ik herkende van alles uit reisverslagen van anderen. Dat voelde gelijk vertrouwd!

Om 21u konden we dan eindelijk aan het laatste deel van de reis beginnen. Dat werd nog een avontuur want we kwamen stil te staan bij een 'tolpoortje'. Onze auto is uitgerust met een automatische tolpass, waardoor we steeds door mogen rijden bij die dingen. Maar bij deze was er maar 1 baan en die had een rood licht en een soort opvangbak voor munten. Tja... die hadden we wel, maar niet genoeg... Mijn stoere San is uitgestapt en aan de auto's achter ons gaan vragen of ze konden wisselen. No comprendo en no zinno. Lekker dan. In zijn achteruit dan maar. We gingen aan de zijkant staan en zagen de auto's achter ons gewoon door het rode licht rijden. Tja, wat zij doen, kunnen wij ook. Dus vol gas en gaan met die banaan. We zien de bekeuring thuis wel...

We kwamen vlak voor Davenport in een enorme file, waardoor we uiteindelijk pas om 22u in ons huisje kwamen. Ik zeg huisje, maar het is dus met recht een villa. Enorm! Snel haalden we de auto leeg en schonken onze eerste slaapmuts in. Uiteraard heb ik ook nog even het zwembad getest: heeeerlijk!